We zijn gepensioneerd, hebben 4 kinderen en een pleegkind. Die hebben al geruime tijd het gezin verlaten. Oda is verpleegster, een job die ze tot voor enkele jaren (deeltijds) heeft uitgeoefend. Ze zoekt nog haar weg in het ‘gepensioneerd-zijn’. Toon heeft gewerkt in Bombardier (voorheen ‘de Brugeoise’ en nu zelfs Alshtom), hoofdzakelijk in personeelsadministratie/personeelsbeheer. Hij is nu vooral bezig met jongeren: als voogd van niet-begeleide minderjarige vreemdelingen, en voor hen en andere jongeren tijdens of na hun procedure als studiebegeleider/lesgever.
We leven graag verbonden met anderen, we zetten ons graag in voor anderen. We proberen ons leven niet te laten bepalen door tegenslagen uit het verleden, dat wil zeggen dat we in het heden leven. We hebben veel aandacht voor milieu, klimaat, duurzaamheid en diversiteit in de samenleving. We kunnen met weinig tevreden en gelukkig zijn. Dat wil zeggen dat genieten van het leven betekent: genieten van de kleine dingen.
We wandelen en fietsen veel. We hebben heel wat gereisd, en proberen dit nog te doen, rekening houdend met het klimaat. We zijn, toch een beetje, cinefiel (liefst in cinema). Oda geniet van de buitenlucht en de zon, en heeft ‘groene vingers’. Ze is ook een lezer. Toon sport nog actief (volley en minivoetbal, voor zolang het nog gaat...) en passief. Hij heeft veel geduld o.a. met zijn studenten. Hij is (soms) graag alleen. We kiezen ervoor niet ‘in the picture’ te staan. Maar we willen er wel bij zijn, zij het op de achtergrond.
We vinden in cohousing wat we in stad niet konden beleven: het samen (co!) leven, het samen delen (ruimte, auto, fietsen,...). En dit met hierin gelijkgestemde mensen. En speciaal zijn we aangetrokken door de tuin, de natuur, de zon...